“Sorry dat het zo lang duurde voordat ik je vond ….. maar nu ben ik hier en dit zal nooit meer gebeuren.”
“Met de R.O.A.R.-techniek ben ik zelf door stukken gegaan van eenzaamheid uit mijn jeugd. Ik kwam uiteindelijk bij deze techniek omdat ik een nijpend gevoel van onbehagen ervoer, ik kon mijn vinger er niet op leggen, maar de drang om het te onderzoeken werd onvermijdbaar.
In deze sessies zag en ervoer ik hoe ik verdedigde; mijn schaamte ervoor, mijn pijn, mijn verdriet, mijn verwaarlozing. Ik zag ook hoe ongelofelijk slim ik was en herontdekte en claimde er mijn skills, gaves en capaciteiten.
Ik kwam in sessies vaak in hetzelfde gevoel terecht. Ik begreep het niet vroeger, het moest wel aan mij liggen, ik verbloemde het, met grappen, met hoe ik mijn omgeving kon foppen, met liegen, ik maakte een surrogaat van mijzelf. Ik had trots. Ik ontkende, verdedigde, schakelde uit en distantieerde. Ik, de gekwetste mocht niet gezien worden. Ik voelde mij bedreigd. Ik wist dingen en als kleintje wist ik de dingen alleen te dragen. Maar het werd zwaar.
De pijn, het onvage, het onbehagen later waren alle verstopte kwetsingen, leegtes, het ongeziene aan opgeslagen informatie die het licht wilden zien. Maar ook het gekwetste kind dat riep: kom mij halen, ik heb aandacht nodig, ik heb verdriet, ik ben eenzaam, ik heb pijn. HELP ME. HIER ZIT IK…..”
We waren allemaal ooit kinderen, en hebben nog steeds dat kind in ons wonen. Maar de meeste volwassenen zijn zich daar niet van bewust. En deze tekortkoming aan bewuste verbondenheid met ons eigen innerlijke kind is precies waar zoveel gedrags-, emotionele en relatieproblemen uit voortkomen. R.O.A.R. wil hier een bijdrage in zijn.
